Presseinfo
Uns geht es gut, und die Überschrift kann auch etwas länger sein
18. November 2018
Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;
Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Nam aut privatim aliquid gerere malunt aut, qui attore animo sunt, capessunt rem publicam honoribus imperiisque adipiscendis aut totos se ad studia doctrinae conferunt. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur.
Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum quendam habeat et per se ipsa moveatur, quid facturam putas? Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Crassus fuit, qui tamen solebat uti suo bono, ut hodie est noster Pompeius, cui recte facienti gratia est habenda; At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?
Numquam audivi in Epicuri schola Lycurgum, Solonem, Miltiadem, Themistoclem, Epaminondam nominari, qui in ore sunt ceterorum omnium philosophorum. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Ut pulsi recurrant?